Voordat jy nie die diepte van jou eie sondigheid raaksien nie, sal jy nie die grootsheid van God se genade ken nie!

Simon Petrus

24 Apr. 2016 GKE

Luk. 22:31-34 & Mat 26:31-35 & Mark 14:27–31

Luk. 22:54-62

Joh. 21:15-19

Teksverse Mat. 26 v 33; Luk 22. v 62 & Joh. 21 v 19

Sing:

Ps. 118-1 : 1 & 9

Sb. 9-3:1 & 2

Ps. 119-1 : 1, 52, 62 & 63

Ps. 130-1 : 1 – 4

Petrus is een van die interessante persone in die Bybel. Hy was ’n man van durf en daad. ’n Man wat die bul by die horings gepak het. ’n Leier en voorloper. Hy was saam met Andreas, Johannes en Jakobus een van die binnekring van Jesus se dissipels. Hy was die een wat gewoonlik namens die ander gepraat het. Sommige sal hom selfs as voortvarend beskryf as iemand wat bietjies te voor op die wa was. Iemand wat eers gedoen het en dan gedink het.

Hoe jy ook al oor hom dink, een ding staan uit. Hy was baie selfversekerd. Ons hoor in Luk 22 v 33 hoe hy Jesus antwoord nadat Jesus vir hulle vertel het dat Hy doodgemaak gaan word en dat almal Hom in die steek sal laat sodat Hy alleen staan:

Here, ek is bereid om saam met U selfs gevangenskap en dood in te gaan.”

Hy het ook nogal gedink dat hy so ’n bietjie beter en meer getrou as die ander dissipels was soos ons hoor in Mat 26:33

“Al sal hulle U ook almal in die steek laat, ék sal U nooit in die steek laat nie.”

Jesus se antwoord in Luk 22:34 moes vir Petrus en die ander dissipels seker ’n skok gewees het.

“Petrus, Ek sê vir jou: Die haan sal vannag nie kraai voordat jy My drie maal verloën het deur te sê dat jy My nie ken nie.”

In Mar 14:31 hoor ons dat Petrus egter voet by stuk gehou het

Maar Petrus het nadruklik gesê: “Al moet ek saam met U sterwe, ek sal U beslis nie verloën nie!” En al die ander het dieselfde gesê.

So leer ons Petrus ken, seker van homself en vasberade. Hy weet waar hy staan in die lewe.

Ek moet sê dat wanneer ek so terugkyk oor my lewe, dan sien ek so ’n stukkie van Petrus in my lewe raak. Ons het vanoggend in ons sang (daar waar ons as gemeente ook met die Here praat) met Ps. 18 begin: “Ek het U hartlik lief o Heer.......” En wanneer ons dit sing, dan bedoel ons dit opreg. Petrus was ook opreg in dit wat hy Jesus belowe het. Hy het nie maar net voorgegee om ander te beïndruk nie. Dit was sy vaste voorneme soos ons ook verder aan sien.

Nadat hulle Jesus gevange geneem en die ander dissipels inderdaad gevlug het, hoor ons in Luk 22:54 & 55

⁵⁴Hulle het Jesus toe gevange geneem en Hom weggelei en in die huis van die hoëpriester gebring. Petrus het op ’n afstand agterna gekom. ⁵⁵In die middel van die binneplaas was daar ’n vuur, en daar het mense bymekaar gesit. Petrus het tussen hulle gaan sit.

Aanvanklik het Petrus sy gelofte gestand gedoen. Hy was vasbeslote om Jesus by te staan soos hy gesê het. Hy het saamgegaan en daar in die hoëpriester se binneplaas by die vuur gestaan terwyl hulle binne besig was om Jesus te verhoor.

Maar dan kom daar ’n oomblik van waarheid in sy lewe. Hy kom voor ’n toets te staan wat vir hom sou wys wie hy regtig was. Hy was nie heeltemal hierdie goeie mens wat hy gedink het hy was nie. Ons hoor hoe hy drie keer ontken dat hy Jesus geken het of dat hy een van sy volgelinge was. In Mat 26:74 hoor ons dat hy selfs gevloek en gesweer het dat hy Jesus nie ken nie! Van sy bravade was daar nou niks meer te sprake nie.

En dan kom die oomblik van waarheid! Toe Petrus opkyk, kyk hy in die oë van Jesus vas met die haan se gekraai wat in sy ore weergalm. Dit herinner hom aan Jesus se woorde “Voordat die haan vannag kraai, sal jy My drie maal verloën.”

Petrus se reaksie wys vir ons dat dit nie ’n lekker plek is om te wees nie.

En Petrus het buitentoe gegaan en bitterlik gehuil.

Wanneer jy as te ware voor die spieël staan en jy kyk in die dieptes van jou siel in en dit wat jy daar sien strook nie met dit wie jy gedink het jy was nie. Daardie gevoel wat by jou opkom: “Nee, dit kan nie waar wees nie!” Jy wil eerder wegdraai, maar jy kan nie.

Petrus het bitterlik gehuil. Die Griekse woord wat met bitterlik vertaal word beskryf vir ons ’n toestand van onbeheerbare trane wat in wanhoop en foltering gestort word. ’n Toestand van intense geestelike lyding. Petrus was by die dieptepunt van sy eie sondige natuur. Hy het op daai oomblik besef dat hy ’n lafaard was, maar nog erger as dit, hy was ’n verraaier! Dit is nie wie hy wou wees nie. Dis nie wie hy gedink het hy was nie, maar hy was nou op daardie punt waar hy gesien het, “ek is nie die goeie mens wie ek gedink het ek is nie.”

Geliefdes, het u al uitgegaan en bitterlik gehuil? Dit is eers nadat Petrus in die oë van Jesus gekyk het dat hy daar gekom het. Dit is eers wanneer jy in die teenwoordigheid van die Here is dat jy werklik op hierdie punt kan kom. Dit is eers wanneer jy jouself sien in ver gelyking met die Heilige God dat jy werklik by die dieptepunt van jou sonde uitkom.

Is dit dalk hoekom soveel mense wegskram van die Here af? Want dit is beslis nie ’n lekker plek om te wees nie, maar as jy nie by die dieptepunt van jou sonde uitkom nie, sal jy nooit die grootsheid van God se genade en liefde leer ken nie. Voordat jy nie daar uitgekom het nie, kyk jy nog oppervlakkig na God se liefde. Dan verval mens so maklik in die vangstrik van die redenasie wat sê “aag dis nie so erg as ek sonde doen nie, Jesus het mos vir my sonde gesterf, God het my mos vergewe.”

Wanneer ons Petrus weer ontmoet is dit daar op die strand van die See van Tiberias. Jesus het daar weer aan ’n paar van sy dissipels verskyn. Hulle het heel aand probeer visvang, maar het niks gekry nie. Toe hulle terugkom na die vrugtelose nag was Jesus daar op die strand, maar hulle het Hom nie dadelik herken nie. Eers nadat hulle op sy bevel die nette weer aan die regterkant van die skuit uitgegooi het en hulle soveel vis gevang het dat hulle nette wou skeur dat hulle besef het, dit is Jesus. Petrus het teruggekeer na sy ou lewe toe, Jesus bring hom terug na sy roeping toe.

Nadat hulle ontbyt saam met Jesus geëet het, neem Jesus Petrus een kant toe. Daar was geen verwyte nie. Jesus sê nie vir Petrus, sien jy nou. Ek het mos gesê dat jy my gaan verraai. Nee. Hy vra of Petrus Hom liefhet? Drie maal vra Jesus na sy liefde. Met hierdie drie vrae bevestig Jesus dat Hy Petrus in sy swakheid lief het. Drie maal het Petrus vir Jesus verloën. Drie maal kry hy geleentheid om sy liefde vir die Here te bevestig.

Geliefdes, wanneer ons die Here dien en in ons ywer ons liefde teenoor Hom verklaar, is ons opreg, maar ons verklaar ons liefde in swakheid. Die Here het ons lief, nie omdat ons sulke goeie en getroue Christene is nie. Inteendeel as ons werklik voor die spieël staan moet ons erken dat dit allermins is wie ons is. Maar tog het die Here ons lief. In Rom. 5:8 hoor ons:

Maar God bewys sy liefde vir ons juis hierin dat Christus vir ons gesterf het toe ons nog sondaars was.

Petrus het Jesus verraai. Hy het ontken dat hy Jesus geken het. Tog het Jesus vir hom ook gesterf. God se liefde is groter as ons sonde.

God het ons lief net soos ons is, maar Hy het ons te lief om ons daar te los. Hy het iets beter vir ons in gedagte. Sy drie opdragte aan Petrus, “Laat my lammers wei, Pas my skape op en Laat my skape wei.” is hoe Jesus vir Petrus weer oprig en hom versterk sodat hy weer kan uitgaan en ander versterk. Hy bevestig weer Petrus se ware roeping. Petrus is nie meer net ’n gewone visserman nie. Nee, hy is nou ’n visser van mense!

Ons is ook geroep om uit te gaan en die evangelie te verkondig. Sommige voltyds, ander deeltyds. Jesus gee nie die opdrag aan iemand wat dit verdien nie. Hy gee nie die opdrag aan Petrus omdat Petrus so getrou was nie. Inteendeel dit is Petrus wat Hom verraai het. Dit is egter nie meer Petrus wat daar langs die vuur gestaan en vloek en skel het nie. Dit is ’n Petrus wat deur God se liefde nuutgemaak is. En dan gee Jesus sy finale opdrag aan Petrus: “Volg My!”

Geliefdes, wanneer jy eers die diepte van jou eie sondigheid raakgesien het, sal jy die grootsheid van God se genade leer ken. Kom na die Here toe en ervaar sy liefde en genade. Luister na sy opdrag: “Volg My!”

Amen

Jesus is lief vir jou. Glo jy dit?

17 Apr. 2016 GKE

Mar 4:35-41 teksvers 37

Skielik het daar ’n groot storm losgebars, en die golwe het in die skuit geslaan, sodat die skuit al begin vol word het.

Sing:

Ps. 147-1: 1 & 2

Sb. 9-1 : 1 & 11

Sb. 15-7:4

Ps. 31-1 v 1 - 3

Jesus het ’n lang dag agter die rug waarin hy die skare deur gelykenisse geleer het. Aan die einde van die dag versoek Jesus sy dissipels om na die oorkant van die meer te vaar. Hy was heel waarskynlik moeg na die lang dag en daarom het Hy agter in die skuit aan die slaap geraak terwyl hulle na die oorkant toe gevaar het. In die ligte laatmiddag briese het hulle daar weg weggevaar. Toe hulle ongeveer in die middel van die meer was het daar skielik ’n storm opgesteek.

Die see van Galilea is daarvoor bekend dat storms skielik sonder waarskuwing opsteek. Die rede daarvoor is omdat dit in die skeurvallei waarin die Jordaanrivier afvloei geleë is. Die meer is ongeveer 213m onder seevlak met berge aan weerskante van die meer wat tot 600m hoog is aan die oostekant. Die koel droë lug van bo-op die bergtoppe sak dan af in die vallei waar dit met die warm vogtige lug van die meer in kontak kom. Dit veroorsaak lugdruk verskille en omdat die berge weerskante ’n tregter effek het kan daar baie vinnig ’n baie sterk windstorm oor die see opsteek. Die meer is ongeveer 21 km lank en 13 km breed. Dit is dus ’n groot wateroppervlak waar die wind groot golwe kan opwek. En dit is wat daardie dag gebeur het.

Hierdie storm gee vir die dissipels die geleentheid om toets of hulle dit wat hulle van Jesus geleer het kan toepas in hulle lewens? Die laaste gelykenis wat Jesus daardie dag vertel het was die gelykenis van die mosterdsaad. Die Koninkryk van God word in die gelykenis voorgestel as ’n klein mosterdsaadjie wat groei tot dit ’n groot boom is. Met ander woorde dit is die klein groepie dissipels wat die begin is van die koninkryk wat die magtigste op aarde gaan word. Nou kry die dissipels die geleentheid om te toets of hulle glo dat die Here hul gaan bewaar om hierdie belofte te verwesentlik, want daar is ’n storm wat sê “nee, dit is nie so nie.”

Ons hoor in die verhaal wie Jesus werklik is en wat Hy vir sy volgelinge kan doen. Die verhaal begin met ’n groot storm. Daarna volg daar ’n groot stilte en die verhaal eindig met ’n groot ontsag.

Die groot storm.

 Ons hoor hoe Jesus ’n groot storm gebruik om ons geloof te toets. in Mar. 4:35 hoor ons hoe Jesus vir sy dissipels sê: “Kom ons vaar oorkant toe.” Hulle het in die storm beland omdat Jesus vir hulle gesê het om weg te vaar. As Jesus nie dit vir hulle gesê het nie, sou hulle nooit in die storm beland het nie. Die dissipels het in die storm beland omdat hulle gehoorsaam was. Hulle het nie in die storm beland omdat hulle iets verkeerd gedoen het nie! Nee, hulle het daar beland juis omdat hulle iets reg gedoen het!

In Mar. 4: 37 hoor ons:

Skielik het daar ’n groot storm losgebars, en die golwe het in die skuit geslaan, sodat die skuit al begin vol word het.

Hierdie was nie maar net ’n gewone storm nie. Die Griekse woord wat as groot vertaal word is “mega”. Dit is ’n woord wat in Afrikaans en Engels ook al gebruik word om die grootsheid van iets te beskryf. Dit beskryf iets meer as net groot. As ons storms op ’n skaal moet plaas van gewoon aan die onderkant en baie hewig aan die bokant, dan beskryf “mega” die bopunt van daardie skaal. Dit was ’n storm wat meer was as wat hulle kon hanteer. In Luk 4:23 hoor ons dat hulle lewens inderdaad in gevaar was. Toe hulle weggevaar het was daar geen teken dat daar ’n storm sou wees nie. Toe hulle in die middel van die meer kom het daar skielik ’n storm opgesteek.

In Mar 4:40 vra Jesus die vraag “Waarom is julle bang? Het julle dan nie geloof nie?” M.a.w. hierdie storm is ’n gelooftoets vir die dissipels en in die verhaal hoor ons wat die eienskappe van so ’n gelooftoets is.

Die eerste eienskap vir so ’n geloofstoets is ’n situasie wat menslik gesproke onmoontlik is om te hanteer. ’n Megastorm. Jesus plaas jou in ’n situasie wat jy nie alleen kan hanteer nie. ’n Situasie waar jy nie uitkoms van kan sien nie. Dit is nogal iets waarmee ons, ons kan vereenselwig want ervaring het ons geleer dat ons nie vrygeskeld word van die storms in die lewe nie. Christene beland in onmoontlike storms juis omdat hulle christene is! Jesus het sy dissipels beveel om weg te vaar.

Net soos daardie storm op die see van Galilea onstaan ons storms net so skielik uit die bloute. Die een oomblik is alles nog reg en dan ontvang jy die oproep, daar was ’n ongeluk. Alles verloop nog glad by die werk, dan word daar afgekondig dat die maatskappy herstruktureer moet word om koste te bespaar. Die gesprek met die dokter: “die resultate van die biopsie het positief vir kanker getoets.” Die ekonomie is nog redelik en dan word daar ’n politieke aankondiging gemaak wat veroorsaak dat daar in die loop van die naweek R500 biljoen se waarde op die aandelebeurs vernietig word en dat die wisselkoers van die rand teenoor buitelandse geldeenhede met 25% verswak. Dit tesame met die voortslepende droogte raak net te veel en besighede word gedwing om deure toe te maak.

Dit is die tipe situasies waarin ons beland. Die skuit is besig om vol water te word, die wind is oorweldigend. Al wat ons sien is die golwe wat bokant die skuit uittoring. Hierdie storm is besig om die oorhand te kry en dit lyk of ons dit nie gaan maak nie.

Christene word nie vrygeskeld van die storms in die lewe nie. Die Here plaas ons in hierdie storms om ons geloof te toets. Jesus het die dissipels beveel om te gaan, maar Hy het hulle nie alleen laat gaan nie. Hy het saam gegaan. Jesus was saam met die dissipels in die skuit en net so is die Heilige Gees saam met ons, ook wanneer ons midde in die megastorms van die lewe beland.

Die eerste eienskap van ’n geloofstoets is ’n onmoontlike situasie, maar daar is ook ’n tweede eienskap, naamlik Jesus wat stilbly. Ek bevind myself in ’n onmoontlike situasie en wanneer ek omdraai is Jesus aan die slaap agter in die boot! Wat moet ek doen wanneer ek in die storm van lewe is en die Here antwoord my nie? Is dit nie hoe ons dikwels voel nie? Ek bid en daar is nie antwoorde nie. Ek bid en my geliefde word nie gesond nie. Ek bid en ek kry nie die werk nie. Ek bid en die persoon vir wie ek bid word nie gelowig nie. Dan begin mens wonder, Here waarom slaap U?

Geloof word nie getoets wanneer dit mooiweer is nie. Vertrou jy Jesus in die storm? Vertrou jy sy stilte? Vertrou jy wanneer jy nie die antwoorde ontvang wat jy verwag nie? Vertrou jy wanneer die omstandighede nie is soos wat jy dink dit behoort te wees nie? Vertrou jy wanneer jy net die oorweldigende golwe om jou sien? Vertrou jy wanneer jou boot vol water begin word en Jesus is aan die slaap agter in die boot? Vertrou jy dat die Here vir jou omgee wanneer dit lyk of alles in die lewe teen jou is?

Let op wat die dissipels gesê het. Die megastorm tesame met Jesus se stilte het die ware toestand van die dissipels se geloof blootgelê. Die dissipels gaan nie Jesus en vra, Here doen iets nie. Nee in Mar. 4:38 hoor ons:

“Meester, gee U dan nie om dat ons vergaan nie?”

Die dissipels bevraagteken nie die mag van Jesus nie. Nee, hulle bevraagteken sy liefde!

Dit is die dieptepunt van ’n geloofskrisis. Ons glo dat die Here in staat is om te help, maar ons bevraagteken of Hy wil help! Gee Hy werklik om? Sien die Here ooit raak waardeur ek gaan? Ek dien die Here al solank. Ek bid gereeld. Ek probeer werklik om na die beste van my vermoë volgens die wil van God te leef. Het die Here van my vergeet?

Luister hoe beantwoord Jesus hierdie aantyging van die dissipels “Waarom is julle bang? Het julle dan nie geloof nie?” Met ander woorde “hoe is dit dat julle My nog nie vertrou nie? Hoe is dit dat julle My liefde bevraagteken? Dink julle werklik dat Ek nie omgee nie?” Geloof is die vaste vertroue dat die Here werklik vir my omgee en dat Hy my onvoorwaardelik liefhet.

Ons moet verstaan dat die Here aan geloofstoetse onderwerp omdat Hy ons liefhet. In Jak 1:2-4 hoor ons dat ons aan geloofstoetse onderwerp word sodat ons tot volle geestelike rypheid kom sonder enige tekortkominge. Net soos ’n spier sterk word wanneer jy dit oefen word ons geloof sterker deur gelooftoetse. God het ons te lief om jou met ’n twyfelende geloof te los. Hy wil hê dat jy deur jou geloof die werklike diepte van sy liefde leer ken. Hy wil hê dat ons in geloof moet groei sodat ons kan leer wie Hy werklik is.

Die groot stilte

Na die groot storm kom die groot stilte. Dieselfde woord wat gebruik word om die groot storm word in vers 39 gebruik om die groot stilte te omskryf. ’n Megastorm en nou ’n Megastilte. Dit is nie net ’n gewone stilte of kalmte nie. Dit is ’n buitengewone kalmte wat daar na die storm neerdaal.

Dit is belangrik om te verstaan dat die storm dadelik gekalmeer het. Jesus het die storm beveel “Hou op! Bedaar!” en dadelik het die wind gaan lê en die golwe kalmeer. Dit was nie ’n geleidelik afskaal van die storm nie. Dit wys vir ons op die almag van Jesus. As die storm maar net natuurlik bedaar het sou dit nog ’n lang ruk geduur het. Die golwe het egter dadelik bedaar en dit is net God wat dit kan doen. Dit bevestig absoluut dat Jesus God is.

Die groot ontsag.

En dit het sy dissipels met ’n groot ontsag vervul. Dit is belangrik dat ons moet verstaan dat hierdie magsvertoon nie net is om te bewys dat Jesus God is nie. Dit is ’n magsvertoon na aanleiding van die dissipel se vraag: “Meester, gee U dan nie om dat ons vergaan nie?” Jesus word nie wakker en bestraf die dissipels nie. Hy bestraf die wind as ’n antwoord op hulle vraag, “ja Ek gee om vir julle.” Hy gebruik sy almag om vir sy dissipels te wys hoeveel Hy werklik vir hulle omgee om hulle te verlos. Hiermee wys Hy nie net vir sy dissipels hoe groot sy mag is nie, maar hoe groot sy liefde is. Later het Hy die grote van sy liefde aan die kruis bevestig en die grote van sy mag met sy oorwinning oor die dood. Dit is die evangelie, die goeie nuus dat Jesus gekom het om ons te red uit die grootste storm wat daar in ’n mens se lewe kan wees. Die storm van God se toorn en wraak oor ons sonde.

In hierdie verhaal sê Jesus vir jou: 

“Ek is lief vir jou. 

Glo jy dit?”

Amen

Vandag het ek ’n kans om reg te maak, lief te hê en God te dank

Son 3 Apr. 2016 GKE

Sing:

Ps. 9-1:1,7, 9 & 10

Ps. 38-1:1

Ps. 33-1:11

Ps. 103-1:1,2 & 9

’n Kans om weer te begin. Om reg te maak waar ek verbrou het. Vir iemand in die moeilikheid is, is dit ’n wonderlike vooruitsig. Dit is die goeie nuus wat die Bybel ons vertel. By Jesus is daar weer ’n kans soos wat ons ook weereens in hierdie verhaal van die vrou wat op owerspel betrap is hoor. Dit is ’n verhaal van hoop vir elke verlore sondaar.

In hierdie verhaal is daar drie partye. Daar is die vrou wat aangekla word. Dan is daar die skrifgeleerdes en Fariseërs wat die vrou aankla by Jesus wat oor die saak moet oordeel. Op die oog af is dit ’n eenvoudige saak. Die vrou is op heterdaad betrap en sy is skuldig. Tot die dood toe skuldig, want Moses se wet stel dit duidelik dat sulke vrouens gestenig moet word soos ons in Joh. 8:3 & 4 hoor. Watter ander uitspraak kan daar dan wees?

Tog is daar baie meer aan die verhaal as net dit. As ek so na die verhaal luister dan sien ek daardie arme vrou asof ek een van die omstanders is wat daar was. Ek sien hoe verneder sy voel en hoe sy in skaamte haar kop laat hang want hier word sy voor die bekende leermeester gebring. Haar sonde word in die openbaar uitbasuin. Sy het owerspel gepleeg! Ons het haar op heterdaad betrap! Ek sien die beskuldigende oë van die omstanders. Kan u uself indink hoe bang sy moes gewees het want haar aanklaers eis haar lewe?

Moontlik kan ons op hierdie punt dink, maar sy verdien dit. Sy is dan skuldig. Daar is geen twyfel oor die getuienis daarvan nie en nêrens in die verhaal ontken sy dit nie. As sy nie wil hoor nie, moet sy voel! Sy moes geweet het waarvoor sy haar inlaat. Dis tog tipies die mens se reaksie wanneer ons nie in die beskuldigingsbank staan nie. As ons eerlik met onsself wil wees dan moet ons erken dit is hoe ons voel oor die lewe en die mense om ons. God se Wet is tog duidelik oor owerspel. Ons kan tog nie sonde goedpraat nie!

As ons na Jesus se reaksie en hantering van die saak luister dan noop dit ons egter om weer te dink. Want as ek so oor die saak dink dat daardie vrou verdien wat sy gekry het, dan plaas dit my in dieselfde kraal as die skrifgeleerdes en Fariseërs wat haar aangekla het. En dit is ’n gedagte my nogal ongemaklik laat voel. Hoekom voel ek ongemaklik om saam met die Skrifgeleerdes en Fariseërs gereken te word? Hulle was tog die belangrike mense in die samelewing. Die Fariseërs het bekend gestaan vir hul hoë agting vir die wet. Die Skrifgeleerdes het die Skrif geken. Hulle was tog persone van aansien in die samelewing. En tog voel ek ongemaklik om saam met hulle gereken te word. Hoekom?

Op die oog af is dit hulle motief om te sorg dat die wet gehandhaaf word, maar as ons na die detail van die verhaal kyk dan kom ons agter dat hulle motiewe tog nie so suiwer is nie. Hulle was bereid om die wet so bietjie te buig om hulle saak te pas. Hulle was kenners van die wet en kon tog nie die verskoning gebruik dat hulle nie geweet het nie. Byvoorbeeld, waar is die man? As hulle die vrou op heterdaad betrap het, moes hy tog ook daar gewees het! ’n Vrou kan tog nie sonder ’n man owerspel pleeg nie! Hoekom word net sy aangekla?

In Joh. 8:6 hoor ons:

Dit het hulle gevra om Hom uit te lok, sodat hulle iets kon kry waaroor hulle Hom kon aankla.

Hulle optrede word nie soseer deur ’n afkeer van die sonde aangespoor nie. Hulle ware motivering is om Jesus in ’n lokval te lei. As Jesus sou antwoord dat die vrou gestenig moet word volgens die wet van Moses is Hy in stryd met die landswette van sy tyd wat deur die Romeine daargestel was. Die Jode mag nie doodstraf toegepas het nie en verder nog was owerspel volgens die Romeinse wette nie met die dood strafbaar nie. Dit sou dus vir die skrifgeleerdes en Fariseërs rede gee om Jesus by die Romeinse owerhede aan te kla as ’n oproermaker.

Sou Jesus egter aan die ander kant geantwoord het dat sy nie gestenig moes word nie, sou dit wys dat Hy die wet van Moses minag en dat Hy selfs owerspel goedkeur. Dit sou dit vir hulle rede gee om sy aansien onder die volk skade aan te doen en sou hulle Hom ook by die Joodse Raad kon aankla.

Wat hulle dus eintlik hier wou doen is om Jesus aan te kla en die vrou was maar net ’n gerieflike verskoning wat hulle in staat sou stel om dit reg te kry. Hulle motiewe was dus nie suiwer nie en hulle wou as te ware die wet misbruik om hul eie selfsugtige nydige doelwitte na te jaag. Hulle pas die wet dus baie selektief toe en ignoreer die gedeeltes wat nie hulle agenda pas nie. Byvoorbeeld Lev. 19:18 word heeltemal geïgnoreer:

Jy mag nie wraak neem of ’n grief koester teenoor jou volksgenoot nie, jy moet jou naaste liefhê soos jouself. Ek is die Here.

Wraak en haat was hulle dryfveer, nie liefde nie.

In sy antwoord wys Jesus hulle dat Hy die ware Regter is wat nie toelaat dat die mens Hom aankla nie. Jesus se aanvanklike reaksie is om hulle te ignoreer en met sy vinger op die grond te skryf. Daar is baie bespiegeling oor wat Jesus daar geskryf het, maar dit help nie om daaroor te bespiegel nie, want die Skrif sê nie vir ons wat Hy geskryf het nie. Wat ons wel hierin sien is dat Hy die aanklaers tyd gee om weer te besin oor hulle aanklag. Wanneer hulle aandring op ’n antwoord, kry hulle iets wat hulle nie verwag het nie.

“Laat die een van julle wat ’n skoon gewete het, eerste ’n klip op haar gooi.”

Jesus verander die aanklaers in die aangeklaagdes. Hy konfronteer hulle met hulle eie sondigheid. Voordat jy iemand en op die uiteinde God aankla moet jy baie mooi besin oor wat jou motiewe daarmee is.

Weereens buk Jesus af om in die grond te skryf om hulle die geleentheid te gee om na hulself in die spieël te kyk. En dit wat hulle gesien het was nie mooi nie. Een vir een het hul weggedraai totdat net Jesus en die vrou alleen agtergebly het. Nadat alles weggestroop is bly die mens naak voor God staan. Dis net ek en my sonde wat daar voor God staan. Al my eie geregtigheid en selfregverdiging verdwyn soos mis voor die son in die teenwoordigheid van God. Ek is skuldig, tot die dood toe skuldig!

En anders as mens sou dink is dit die beste posisie om in te wees, want dan sien mens hoe groot God se liefde en genade werklik is. Met net Jesus en die vrou wat agter gebly het, vra Hy haar:

“Mevrou, waar is hulle? Het nie een van hulle die oordeel oor jou voltrek nie?”

Want op die uiteinde is dit net God wat die oordeel kan voltrek. Die verrassende einde van die verhaal is dat hierdie vrou wat die doodstraf verdien nie veroordeel word nie. Inteendeel let op hoe sagkens praat Jesus met haar. Geen verwyte en “hoekom het jy dit gedoen?” vrae nie! Net die sagte liefdevolle antwoord: “Ek veroordeel jou nie.” Want Jesus gee om vir die sondaarmens wat agter die sonde staan.

Beteken dit dat Jesus nou die sonde ignoreer? Deur die vrou nie te veroordeel nie, het hy nou vir gesê: “ag toemaar, owerspel (of watter ander sonde ook al) is nie so erg nie”? Nee geliefdes, die Bybel is baie duidelik daaroor dat God se Heiligheid geen sonde kan verduur nie. Jesus het haar nie veroordeel nie omdat Hy haar oordeel op Homself geneem het. Die doodstraf wat sy verdien het, het Hy ontvang.

Waar pas ons in hierdie verhaal in? Is ons soos die Fariseërs en Skrifgeleerdes wat vol eie geregtigheid dit op ons neem om die oordeel uit te spreek? Ek is mos ’n goeie mens. Ek is nie so sondig soos hierdie ander mense nie! En dan plaas ons God ook sommer in die beskuldigingsbank. Ek verdien nie om so behandel te word nie. Hoekom moet ek so opgeskeep sit met hierdie ander wat nog nie my vlak van heiligheid beryk het nie? As almal tog net soos ek kon wees. As dit is waar ek is dan moet ek gaan besin oor waar ek in die lewe staan. Pasop dat u nie rondom u kyk en besluit, broeder of suster so en so moet oppas want hulle is net soos daardie Skrifgeleerdes en Fariseërs. As ek so dink, is dit ’n duidelike teken dat ek ook daar is en ek moet weet dat ek net soos die Skrifgeleerdes en die Fariseërs in die verhaal êrens langs die pad voor die spieël gaan moet staan. God het nogal ’n manier om mens op ’n ongewone tyd en manier met jou lewe te konfronteer wanneer jy dit die minste verwag.

Dit is nie maklik om in die spieël te kyk nie, en ons natuurlike reaksie is om soos die Fariseërs en die Skrifgeleerdes weg te draai. Dit is maklik om ander mense se lewens te beoordeel, maar as die kollig op my gedraai word is dit nie so maklik nie. Die probleem is dat as ek wegdraai ek steeds onder die oordeel van God staan.

Wat nodig is, is dat ek soos daardie vrou voor God moet staan met my sonde oop en bloot voor Hom. Daar is niks wat ek kan wegsteek nie. En wanneer ek dit doen sal ek ook God se genade beleef. Want dan staan ek voor Jesus en ek hoor: “Ek veroordeel jou nie want Ek het die oordeel in jou plek gedra.” Glo u dit, geliefdes? Want dit is al wat God van ons vra. Glo dat Jesus die oordeel in jou plek gedra het. Moenie soos die Fariseërs en Skrifgeleerdes van Jesus wegdraai nie.

Hierdie verhaal van die owerspelige vrou begin met die hopeloosheid van aanklagte en oordeel en dit eindig met hoop en vryspraak. Die vrou hoor dat sy vrygespreek is en dan stuur Jesus haar weg met die woorde:

“Gaan maar en moet van nou af nie meer sonde doen nie.”

Sy kry ’n kans om reg te máák, lief te hê en God te dank. “Moenie meer sonde doen nie!” Met ander woorde “Ek het jou vry gemaak van jou ou sondige natuur. Jy is nie meer vasgebind aan die haat, onmin en lelike sondigheid van hierdie wêreld nie. Gaan nou en leef die liefde wat Ek in jou hart geplant uit.”

Geliefdes, staan u ook voor God soos daardie vrou wat niks het om te gee nie? Dis net my sonde wat oop en bloot hier voor God lê. Luister na God se genade wanneer Jesus ook vir jou sê: “Ek veroordeel jou nie. Gaan maar en moet van nou af nie meer sonde doen nie.”

Vandag het jy ’n kans om reg te máák, lief te hê en God te dank. Gebruik dit.

Amen